κι αυτά τα καλικαντζαράκια...

Κι' αυτά τα καλικαντζαράκια, μεγάλο πρόβλημα ήτανε. Πρώτα-πρώτα είχανε πολλά ονόματα: καλικαντζαράκια, καλικάντζαροι, καλικαντζάροι, καλικαντζαραίοι, λυκουτσαντζαράκια, λυκουτσάντζαροι, λυκουτσαντζάροι, λυκουτσαντζαραίοι, λυκουτσαρδάκια, λυκούτσαρδα, λυκουτσαρδά, λυκουτσαρδαίοι και παγανά.

Έπειτα ήταν και κακάσχημα. Είχανε, λέει, ένα πόδι ανθρώπινο και ένα γαϊδουρινό, δεν μπορούσανε να τα ταιριάξουνε...

συνέχεια...

τα κάλαντα των Χριστουγέννων

Διαθέταμε φακό, συνιδιοκτησία, χρειαζόμαστε, όμως, “πλάκα” και “γλομπάκι”, μπαταρία και λαμπάκι δηλαδή, διότι το σκοτάδι θα ήταν βαθύ σε λίγο, φυσικά δεν υπήρχε φως στο χωριό οι δε χωματόδρομοι ήταν γεματοι λακκούβες και χαράκια από τις βροχές. Έπρεπε, άρα, να καταστρώσουμε σχέδιο σειράς επίσκεψης σπιτιών, ώστε μόλις νύχτωνε να αγοράσουμε μπαταρία και γλομπάκι, για να φωτίζουμε στο σκοτάδι και να συνεχίσουμε τα λέμε τα κάλαντα...

συνέχεια...

το πρώτο αρνί στη σούβλα

Και, κάπου Μεγάλη Παρασκευή, έπεσε ως κεραυνός το νέο, τρέλλα μιλάμε, απίστευτο, και βαρέσανε τα τέλια: “ο γαμπρός του Γιωργίκου είπε ότι θα μαγερέψει το αρνί ολόκληρο και χωρίς λάδι”...

Και αναστενάξανε πάλι όλες οι ρούγες, σχόλια, επιφυλλάξεις, ψιλοειρωνείες: “μα χωράει ολόκληρο αρνί στο τσικάλι;”, “ούτε στο τεψί δε χωράει”, “μα, και στο χαρανί δε χωράει μαθές”, “θα ντο πε για να κοροϊδέψει τους κουτούς”, “θα πέταξε μια κουβέντα για να κάνει το ξύπνιο”, “και πες το βράζει σε μεγάλο καζάνι, γίνεται χωρίς λάδι;”, το “ολόκληρο” και το “χωρίς λάδι” έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση...

συνέχεια...

το αλώνισμα

Το αλώνι ήταν μικρή οριζόντια περιοχή σχήματος κύκλου, ακτίνας γύρω στα 4 μέτρα. Στα περισσότερα το δάπεδό τους ήταν στρωμένο με πέτρινες πλάκες που εφάρμοζαν πολύ καλά

μεταξύ τους ώστε να μην χώνονται εκεί οι σπόροι, σε μερικά το δάπεδο ήταν χωματένιο και σε πολύ λίγα τσιμεντένιο. Γύρω-γύρω στο αλώνι ήταν τοποθετημένες κατακόρυφα μικρές πέτρινες πλάκες ύψους 20 εκατοστών, περίπου, για να μην φεύγουν οι σπόροι και στο κέντρο του είχε προβλεφτεί τρύπα βάθους 30 εκατοστών, περίπου, ώστε εκεί να τοποθετείται ο “στύλος”.

συνέχεια...

τα ξεχωριστά κτίσματα

Η εκκλησία της Παναγίας Παντάνασσας αρχικά ήταν μοναστήρι και αργότερα έγινε τρισυπόστατη: Άγιος Αθανάσιος ως πολιούχος, γινόταν γιορτή τον Γενάρη, Παναγία Παντάνασσα και Άγιος Σπυρίδων. 

Παπάς ήταν ο παπα-Γιώργης ο Λέκκας από τη Γερμάνα, ψάλτες ο γερο-ταχυδρόμος, ο παπούς μου και ο μπάρμπα-Μιχαλάκης, ο ταχυδρόμος της κοινότητας από τη Γερμάνα, και νεωκόρος η Αρώναινα από τη Γερμάνα.

συνέχεια...

ο "θέρος"

η μητέρα μου μαγείρευε στο χωράφι, ήταν, εννοείται, συνέχεια δίπλα, σταματούσε να θερίζει όσο μαγείρευε, είχε και ένα μεγάλο σύγγλο γεμάτο νερό δίπλα, για παν ενδεχόμενο, έφτιαχνε κόκκορα κοκκινιστό με μακαρόνια, που συνοδευόταν με σαλάτα, τυρί και αυγά βραστά, πάρα πολύ καλό φαγητό, οι εργάτες μένανε πολύ ευχαριστημένοι “αν πας στης Αγγελικώς τη δουλειά είναι σα και να χει βαφτίσια” λέγανε...

συνέχεια...

τα νερά της περιοχής

Οι παραλίες της περιοχής ξεκινούσαν από τις εκβολές του ποταμιού από τις Νόσσες και έφταναν μέχρι τον Πλατανιστό.

Σ΄αυτές κατέβαιναν οι κάτοικοι βασικά για να πάρουν άμμο και χαλίκια για διάφορες κατασκευές, κάποιες φορές για να ψαρέψουν με αγκίστρια απέξω (ή ρίχνοντας δυναμίτες), μερικές φορές για να μαζέψουν τίποτα αντικείμενα, μποτίλιες, σανίδες, βαρέλια, που είχε φέρει...

συνέχεια...

τα τοπωνύμια της περιοχής

Τα τοπωνύμια της περιοχής, τα ονόματα των τόπων δηλαδή, των χωριών, των οικισμών, των περιοχών και των χωραφιών δόθηκαν για διάφορους λόγους, όπως η συνολική εικόνα τους, το είδος του εδάφους, οι κλιματικές συνθήκες ή το όνομα κάποιας καλλιέργειας, κάποιας δραστηριότητας, κάποιου παλιότερου ιδιοκτήτη...

συνέχεια...