Το
βατοκόπι ήταν σιδερένιο, μήκους γύρω
στους 40 πόντους, στη μια του άκρη είχε
καμπύλο τμήμα μεταβλητού πλάτους μέχρι
5 πόντους, με πολύ κοφτερή τη μέσα πλευρά,
και στην άλλη άκρη κυλινδρικό χερούλι,
πάχους γύρω στους 4 και μήκους γύρω στους
8 πόντους. Κατά τη χρήση του ο αγρότης
κρατούσε το βατοκόπι από το χερούλι με
το δεξί του χέρι...
Η
πίσαρη ήταν αυτοσχέδια κατασκευή του
γεωργού. Αποτελείτο από έναν άγριο
αγκαθωτό θάμνο, τη “στριγκλαφάνα”,
αρχικά ημισφαιρικού σχήματος ακτίνας
40 πόντων, περίπου, που είχε ξεριζωθεί
και είχε πλακωθεί με κατάλληλη επίπεδη
πέτρα για αρκετές μέρες, ώστε να
“πλακουτσιάσει” σαν σκούπα, δεμένη με
σύρμα ή σχοινί στο άκρο λεπτού στυλιαρού
μήκους πάνω από ένα μέτρο. Κάθε
νοικοκύρης είχε μία πίσαρη που τη φύλαγε...
Θεωρώ
ότι το όργωμα ήταν η πιο δύσκολη αγροτική
εργασία, ο ζευγολάτης κουραζόταν πάρα
πολύ, ιδιαίτερα αν το έδαφος ήταν πετρώδες
και “βαρύ” από τις βροχές. Για να πω,
όμως, και “του ζευγαριού το δίκιο” ήταν
πολύ περισσότερο κουραστική για τα ζώα
που συναποτελούσαν το ζευγάρι...
